Już tylko dziewięć lat brakuje do setnej rocznicy oddania do użytku Budynku A na terenie zakupionym z myślą o budowie dużej wyższej uczelni ekonomicznej Polski Odrodzonej. Wówczas to Jan Koszczyc Witkiewicz, architekt otrzymał zadanie zaprojektowania obiektów SGH na terenie między ulicami Rakowiecką, Batorego i Aleją Niepodległości. Na całe szczęście z wizji zabudowy całego terenu monotonną, gęstą zabudową, jak to pokazują rysunki z lat dwudziestych, powstało w zasadzie tylko kilka obiektów pozwalając na rozwój substancji nie koniecznie w tym samym charakterze, choć budynki

zaprojektowane przez Koszczyc Witkiewicza są dzisiaj ważnymi elementami identyfikacji uczelni, wyznaczają jej genius loci. Od lat dwudziestych, a i od przesuniętej w czasie realizacji Gmachu Głównego we wczesnych latach pięćdziesiątych, wiele się zmieniło i dziś nie ma jednoznacznej odpowiedzi na pytanie czy niedokończona realizacja Koszczyc Witkiewicza była ze szkodą dla uczelni i czy dziś jest jej atutem. Dziś bowiem problem rozwoju kampusu SGH zdaje się być na rozdrożu i wymaga drastycznych przesądzeń. Po pierwsze koniecznym wydaje się pozyskanie nowych powierzchni dydaktycznych, po drugie wytworzenie spójnego fizycznego i mentalnego zespołu powiązań między rozproszonymi historycznymi budynkami dydaktycznymi, artykulacji rodzaju centrum i po trzecie odnowienie wizerunku uczelni wspartego do tej

pory na ikonach architektury Koszczyc Witkiewicza. Przedstawiony w tym materiale projekt koncepcyjny rozwiązuje wszystkie problemy narastające w trakcie funkcjonowania kampusu uczelni, z problemami dostępu, obsługi komunikacyjnej i powiązań, bez uszczerbku dla budowli spod ręki Witkiewicza. Projekt ten wskazuje sposób nowego odczytania architektury Witkiewicza osadzonej we współczesnych realiach.

Sacrum

W odniesieniu do architektury historycznej stanowiącej wizytówkę uczelni ale i przedmiot ochrony konserwatorskiej, projekt postuluje jej odnowioną ekspozycję, pozbawioną chaosu otoczenia, obudowy parkingami, nadmiernie rozrośniętym drzewostanem (dożywające swego czasu kasztanowce porażone szrotówkiem). W propozycjach projektowych jest miejsce dla nowych kubatur, przy których mniejsze obiekty historyczne pełnić będą znaczącą, choć odmienną od obecnej rolę, stając się ich częścią z elewacjami wkomponowanymi w nową tkankę choćby holi tych nowych obiektów. Ważnym elementem założenia projektowego Koszczyc Witkiewicza jest wytworzenie centralnego dziedzińca, w swym pierwotnym przeznaczeniu formy przestrzennej, ogrodowo rekreacyjnej wzbogaconej zielenią, dziś dramatycznie dominującą kompozycję, zacierającą widoki na poszczególne obiekty. Ta idea jest podstawą przedstawionego projektu, który rozwija pojęcie centralnego dziedzińca do formy realnego, fizycznego i mentalnego centrum uczelni. Aby nie ingerować w widoki i aby dogodnie powiązać poszczególne budynki i funkcję projektowany dziedziniec i zespół centrum nie wystaje ponad poziom terenu łącząc korytarze dostępu do wszystkich budynków w miejscu niewątpliwie centralnym.

Profanum

Znakiem czasu w śródmiejskiej tkance miejskiej jest wszechobecność samochodu, a co za tym idzie prozaiczna konieczność rozwiązania problemu miejsc parkingowych. Nawet w tak doskonale skomunikowanym miejscu jakim jest skrzyżowanie Alei Niepodległości z Rakowiecką nie da się dostępu pojazdami prywatnymi wykluczyć czy tez drastycznie ograniczyć. Potrzeby samej kadry są znaczne, a trudno aby uwaga wykładowców koncentrowała na znalezieniu miejsca postojowego. Projekt zatem postuluje stworzenie dogodnych wjazdów na teren kampusu, nieingerujących w rozwiązania komunikacyjne

wewnątrz uczelni i stworzenie parkingu podziemnego na ponad 500 pojazdów. Ważnym elementem użytkowym ale i wizerunkowym jest oczywisty w warstwie fizycznej i mentalnej dostęp prowadzący do centrum założenia. Takim miejscem i takim rozwiązaniem jest bezpośredni dostęp ze stacji metra powiązany ze skrzyżowaniem Niepodległości i Rakowieckiej, obudowany funkcjami usługowymi, pozwalający na ekspozycję budynku A i Gmachu Głównego. Na miejscu rozebranego budynku F projekt postuluje wzniesienie obiektu centrum komunikacyjno konferencyjnego z dużą salą audytorium. Tworzyłby on rodzaj okna lub bramy, która koncentrowałaby wzrok na elewacji biblioteki pretendując do symbolu nowej

wizytówki uczelni. Dwa nowe budynki proponowane przy wschodniej granicy działki kampusu miałyby charakter obiektów dydaktycznych czy też laboratoryjno komercyjnych (np. startupowych). Przedstawiony projekt wskazuje możliwość rozwoju terenu kampusu SGH z podkreśleniem roli historycznych budowli, wpisanego w spójny system wewnętrznych powiązań, wspartego rozbudową powierzchni dydaktycznych ze współczesnymi rozwiązaniami.