Zachodnia pierzeja Placu Piłsudskiego

Projekt zabudowy zachodniej pierzei Placu Piłsudskiego zrodził się w 2004 roku i stal się fragmentem obudowy placu zawartej w pracy konkursowej przygotowanej w 2005 roku na konkurs upamiętniający obecność Jana Pawia II w tym miejscu.

Jak wielu uczestników ważnych zdarzeń na tym placu, na przestrzeni wielu dziesięcioleci zafascynowany bytem ową narodową agorą ze świętym ogniem Grobu Nieznanego Żołnierza, z jej północną pierzeją opartą o monumentalną kompozycję ściany Teatru Wielkiego (jak twierdzą niektórzy odpowiedzią Bohdana Pniewskiego na formę Pałacu Kultury), z zieloną formą zamknięcia placu od strony zachodniej, z ekspresyjnym reliktem kolumnady mieszczącym najważniejszy pomnik w Polsce. Jednak powstanie Budynku Millenium autorstwa Normana Fostera zmieniło układ przestrzenny zorientowany osiami Grobu Nieznanego Żołnierza i osią monumentalnej elewacji projektu Bogdana Pniewskiego. Stało się dla mnie jasne, że plac powinien uzyskać jednoznaczną orientację poprzez domknięcie od strony zachodniej i południowej. Na potrzeby zamknięcia placu stworzyłem zatem alternatywną formę zabudowy pierzei zachodniej powinowatą historycznej organizacji przestrzeni pierzei przy jednoczesnym zachowaniu przyrodniczego fenomenu zamknięcia placu i oprawy Grobu Nieznanego Żołnierza, bowiem odbudowa Pałacu Saskiego w jego historycznej formie jest rozwiązaniem najgorszym z możliwych.

Sprowadzenie idei rekonstrukcji Pałacu Saskiego do formy makro trejażu wykonanego z siatek stalowych na ażurowej konstrukcji, porośniętych pnączami zimozielonymi, z artykulacją dwóch przestrzeni o charakterze recepcyjnym w szklanej prostej powłoce, jest moim zdaniem ratunkiem dla fizycznej i mentalnej, metafizycznej przestrzeni placu, jego związku z Ogrodem Saskim i ekspozycji fragmentu arkad z Grobem Nieznanego Żołnierza, ratunkiem dla jego genius loci.

Uzupełnienie kompozycji stanowią dwie kubatury zlokalizowane wewnątrz parawanów z makrotrejaż, skomponowanych tak, aby odpowiadały podziałom i otworom okiennym Pałacu Saskiego,. Kubatury te całkowicie przeszklone, mogłyby stanowić miejsce dla gmachów publicznych lub form ekspozycyjnych przez bezpośredni kontakt z ciągle zieloną substancją, stwarzając unikalną formę połączenia struktury historycznej ze świeżym i lekkim traktowaniem substancji przynależnej również do zieleni parkowej.