Bryła Pałacu Kultury od pięćdziesięciu z górą lat dominuje nad Warszawą i mimo kilku prób zapisanych w projektach planów miejscowych nie daje się wpisać w tkankę miejską, urąga miastu. Wielki gmach stał się z mocy zapisów w rejestrze zabytków, nietykalny. Mimo projektów opisania go ulicami, dominacja gmaszyska nie ustanie póki istnieć będą wielkie dziedzińce zakończone monumentalnymi portykami, póki z głębi dziedzińców nie przestanie wystawać mroczny trzon z ukosami i iglicą.

Neutralizacja dominacji Pałacu może nastąpić w drodze jego “oswojenia”, dosłownego i pełnego wpisania w tkankę miasta. Efekt prawdziwej neutralizacji PKiN uzyskać można jedynie przez budowę pierzei miejskich po stronie Pałacu.

Zabudowa trzech wielkich dziedzińców kubaturami w linii zabudowy ulic sprawi, że cztery boczne pawilony staną się częścią miasta. Projekt neutralizacji dominującej formy Pałacu Kultury polegający na zaplombowaniu dziedzińców, rozdrabnia monumentalna formę wpisując ją w tkankę miejskiej ulicy, bez destrukcji samej substancji wpisanej do rejestru zabytków.   Z poziomu ulicy nie będzie widać dominującej bryły jakkolwiek kojarzonej, to obcej zwartej przestrzeni miejskiej miasta europejskiego, a jej fragmenty jak choćby pawilony, staną się eklektyczną atrakcją ulicy wielkomiejskiej.

Formuła funkcjonalna PKiN wydaje się być wyczerpana, jako biurowiec jest nieefektywny, jako miejsce targowe, konferencyjne broni się jedynie lokalizacją stwarzając same trudności w zakresie obsługi i dostępności. Budowa trzech kubatur o powierzchni ponad 40 tysięcy m  w tym zespołu wejściowego, stanowić może nowy impuls w rozwoju, a może bardziej w podtrzymaniu istnienia tego bądź co bądź zabytku. Luwr dał nowy zespół wejściowy zaopatrzony w piramidę Peia. Ratunek dla Pałacu nieoczekiwanie może przyjść z tej samej strony, a przy okazji odetchnie miasto.